Wspólna historia

Hagrida Złotobrewa

- To.. To.. To co innego jest. Było. - Czerwonowłosy plątał się w zeznaniach, czerwieniąc jak kaznodzieja zapytany o całowanie.

Rathes Shilene

Mężczyzna spojrzał na ojca, a na jego ustach pojawił się mściwy uśmiech.
- Violett miło Cię wspomina.

Lunarie Srebrzystooka

-Czyżby?- uśmiechnął się kpiąco, nagle odzyskując pewność siebie
Mężczyzna ze zniesmaczoną miną otrzepał swoje ubranie i uniósł brwi w wyrazie zdumienia, jakby nage przyszło mu do głowy coś dziwnego

elfka Ireth

- Skończmy z tym - odezwał się pierwszy i spojrzał na ojca z pogardą. - Dlaczego mnie nawiedzasz? - dodał po chwili.
Mężczyzna zerknął ukradkiem na syna i zamyślił się, jak gdyby nie znał odpowiedzi...

Lunarie Srebrzystooka

-Cóż...- odezwał się po jakimś czasie, powoli cedząc każde wypowiadane słowo- stało się coś niespodziewanego... wydarzenia... te, których oczekiwaliśmy dopiero za jakieś tysiąc lat, nadeszły niespodziewanie... kilka dni temu..- urwał, a syn spoglądał na niego z wytrzeszczonymi oczami

elfka Ireth

- Ki... Ki... Kilka dni temu?! - wydusił z siebie chłopak.
- No właśnie - westchnął ojciec i popatrzył na syna z desperacją.
Ten nie mogąc uwierzyć w te słowa, to zamykał, to otwierał usta, niewiedząc co powiedzieć.
Gdzieś blisko rozległ się trzask łamanych gałęzi...

Rathes Shilene

... Zza drzew wyłoniła się szczupła, jasnowłosa kobieta odziana w suknię z pewnością nie mogącą uchodzić za przyzwoitą. Spojrzała na obu męzczyzn, uśmiechnęła się z pogardą. Zarówno syn jak i ojciec zmarszczyli czoła nie wiedząc, dla którego z nich uśmiech ten był przeznaczony.

Lunarie Srebrzystooka

Zimne, błękitne oczy kobiety zabłysły, a mężczyzn przeszył dreszcz. O tak, to było przerażające spojrzenie. Niczym lód albo stalowy sztylet, uderzający w twarz z bezczelną, niespodziewaną siłą.
- Na co się tak gapicie, kochani? - spytała sztucznie słodkim głosem

Rathes Shilene

- Violett? - młodszy mężczyzna nie krył zdumienia. - Co ty tutaj robisz?
W odpowiedzi niewiasta prychnęła tylko, co każdy z nich zainterpretował na swój - w jednym i drugim wypadku mylny - sposób.

Lunarie Srebrzystooka

-Powiedzmy, że wyruszyłam na poszukiwanie moich... hm hm.. NIEDOSZŁYCH ukochanych- wypowiedziała głośno, wyraźnie cedząc każdą sylabę- Jak widzicie, sprawy nie idą zbyt dobrze. Nawet ja to wyczułam.

Piękność podeszła do młodzieńca i jakby machinalnie poprawiła mu brylantowy guzik przy płaszczu. Na jej ustach zjawił się szeroki, jadowity uśmiech.