W oknie nawiedzonego...

Rathes Shilene

Czasami człowieka dziwne myśli nachodzą. Zwłaszcza, gdy stoi się na skraju okna w Nawiedzonym Domu, patrzy w dół i zastanawia, czy skoczyć, czy nie skoczyć. Ostatecznie się nie skacze, bo ta tchórzliwsza, a może po prostu rozsądniejsza część osoby daje o sobie znać i przeważa, ale rozważania zostają. Niemniej, zastanawiam się, czy takie nagłe kończenie swojego trwania na tym ziemskim padole ma jakikolwiek sens – na ucieczkę od problemów są tysiące innych wyjść, mniej drastycznych i skuteczniejszych. Nie zobaczy się nawet reakcji tych osób, które swoim istnieniem – lub jego brakiem – być może skłoniły do tej gwałtownej decyzji – pozbawieni więc zostaniemy nawet tej nikłej radości z czyjejś konsternacji/smutku/rozpaczy/szaleństwa. Czy osiągniemy spokój? Zależy, jak się na to patrzy. Jeśli pod kątem osoby wierzącej – spokoju bynajmniej nie będzie, samobójstwo to przecież przepustka do pokutowania. Strona druga- osoby niewierzącej – czyli koniec, nieistnienie już, nie czucie, nie myślenie... To ma być spokój? Ale po co mi taki spokój, jeśli się nim nie będę mogła nacieszyć, skoro mnie nie będzie? Idiotyzm.

I tak stałam, i patrzyłam w dół, to się puszczałam, to łapałam ściany. Typowy przykład osoby nadającej się do leczenia psychiatrycznego, ale to w tej chwili nieważne.

Zastanawiałam się jeszcze, czy taka chęć skończenia w ten właśnie sposób wynika tylko i wyłącznie z powodu przytłaczania przez życie, czy może przekory i chęci zrobienia na złość całemu światu. Niech się martwią! Niech się obarczają wzajemnie winą! Niech myślą o mnie po raz pierwszy, niech dociekają przyczyny! Ja przecież i tak będę daleko, nie będzie mnie to już obchodziło.

I tutaj mamy cholerny egoizm. Zakładając, że robi się, co się robi, by zwrócić uwagę świata na siebie, tylko dla własnej satysfakcji – głupiej satysfakcji – z czyjegoś, nowo powstałego, problemu i smutku.

Czyli więc fakt, że się jednak nie zrobiło nic i kontynuowało codzienną wędrówkę, jest swojego rodzaju odwagą? A może po prostu jedynym rozsądnym wyjściem, dobrym i dla nas, i dla otoczenia?

Morgoth, Mściwojem zwany

Ja też miałem takie motywy... dokładnie 2... raz stchużyłem... normalnie po ludzku. zacząłem myśleć..."co dalej będzie, co sie stanie".po tej myśli przyszły następne... i następne, i już stchużyłem. jakby nie ta nagła myśl która przeszła mi przez łeb to różnieby było ale pewnie z domu by mnie wynieśli w czarnym worku bo był to środek nocy. za drugim razem życie uratował mi nie kto inny jak Czopek... wtedy było gożej bo ciachnąłem już dość głęboko, ale jakimś dziwnym zżądzeniem losu... jeb... sygnał w środku nocy. komórka rozwyła sie na cały ryj jakby budząc mnie z jakiegoś snu. ślad pozostał... trzeciego razu nie będzie... postanowiłem że to nie ma sensu bo można żyć wszystkim na przekór. mimo tego że nikt sie nie przejmuje, nikt nie myśli o mnie to można zyć, snując sie jak cien ale zawsze. tymi próbami chciałem żeby ktoś sie przejął moją osobą... ale myśląc dalej... kto by to zrobił? " o umarło mu sie" to byłyby wszystkie słowa o mnie. nikomu nie zrobiłbym tym jakiejś większej przykrości. od tego czasu postanowiłem żyć sam, na uboczu od spraw mnie nie dotyczących. co będzie dalej nie wiem... czas desperacji mi minął. teraz to poprostu życie bez perspektyw. do kiedy? nie wiem. może rok, dwa, dziesięć...może całe życie. ale teraz wiem że napewno będzie samotne, bez sensu, ale będzie. a życie może odebrać nam tylko stwórca...

(Rath... mimo usilnych sposobów nie zrobiłabyś sobie większej krzywdy skacząc z tamtąd bo sam nieraz próbowałem, a także skakałem z dachu i żyje... a złamany kręgosłup to chyba byłoby gorsze niż śmierć)

elfka Ireth

Sądzę, że każdego nachodzą czasem takie myśli w stanach najgorszej desperacji. Ile razy miało się ochotę zrobić na złość światu i zadać ogromny ból, tym którym na mnie zależy - bo w przeciwieństwie do autora posta powyżej jestem świadoma tego, że są takie osoby. Miewałam takie chwile, kiedy chciałam, żeby to wszystko w końcu się skończyło. Syk i koniec. Jak w filmie. Zawsze brakowało mi odwagi. Może mam w sobie za dużo narcyzmu, by zadawać sobie ból? Bo przecież nie boję się samego faktu śmierci.
Nie wiem, czy można mnie określić mianem osoby wierzącej, ale jeśli Bóg, jest miłosierny itd. jak nam mówią, to czy nękałby zbłąkaną i zmęczoną ziemskim życiem duszę? Wątpię, a raczej mam nadzieję, że nie.

Rathes Shilene

I w tym ostatnim masz dużo racji, Kobyła. Nigdy nie wiadomo, co czuje i myśli osoba obok - jak dziwnie nie brzmiałoby to w moich ustach [bo moje poglądy na stosunek świata do mnie są jasne i przeważnie doprowadzaja do wściekłości tych, którzy może raz na rok pomyślą o mnie ciepło]

Ja.. nie wiem. Najzwyczajniej w świecie nie wiem, jednocześnie mam dość, nie potrafię trwać w tym moim stanie głupim, a z drugiej strony tli się we mnie jakaś iskierka nadziei, że może zmieni się coś, że może się odnajdę, że może mnie ktoś odnajdzie. Gdyby nie to... Heh, sama nie wiem. Czasami potrafię zrobić coś głupiego. Właściwie to często...