Las

Nerwena Tenrunya

*zza drzew wyłonił się złocisty koń wraz z siedzącą na nim elfką. Zatrzymała zwierze, rozglądając się wokoło, po czym zeskoczyła na ziemię. Lekko się zgarbiła przyciskając do boku rękę i wyszeptała jakieś zaklęcie. Wokół niej rozciągnęła się ochronna tarcza, a elfka przyklęknęła i wyciągnęła pergamin. Skończywszy pisać na nim w pośpiechu pokuśtykała do najbliższego drzewa i magicznym sposobem przytwierdziła wiadomość do drzewa. Nieoczekiwanie parsknęła śmiechem z sobie samej tylko znanego powodu.
Nagle zaniepokojona zawołała konia i w pośpiechu na niego wsiadła; mrucząc pod nosem jakieś zaklęcia, pogalopowała głębiej w las. Róg pergaminu odczepił się pod wływem wiatru, ale nadal można było z niego wyczytać całość:

Drogie Luno, Rath, Hagrido i cała reszto magicznej kompanii,

Niestety nastąpiły pewne komplikacje i w najbliższym czasie nie będe mogła zawitać do karczmy. Elfy wariują i burzą się, oczywiście wciągając mnie w każdy incydent z tym związany. Poza tym mój ojciec znowu wpadł w jakieś tarapaty i muszę mu pomóc.
Nie mogę wstąpić do karczmy, bo podnąża za mną...ekhm niezbyt pasjonujący osobnik, ale myślę, że wrótce wrócę i będę mogła być z wami. Mam nadzieję, że u was wszystko dobrze i że za niedługo się spotkamy.
Z pozdrowieniami- Nerwena*

Romenna Natiale

*Ni stąd ni z owąd pojawiła się Romenna. Miała lekko poszarpane ubranie. Zobaczyła list* Co to...? *szybko przebiegła wzrokiem jego tekst, zerwała go i pędem puściła się do karczmy*

Lunarie Srebrzystooka

*Czarownica bezgłośnie wyłoniła się z gąszczu drzew, podchodząc do jednego z nich, na którym wcześniej zawieszony był list pół-elfki. Lekkim gestem dłoni przesunęła po jego korze, która nadal lśniła nikłym blaskiem magicznym. Jednostajny szum deszczu wokoło zdawał się ustawać, a pierwsze złociste promienie słoneczne wyzierały zza chmur.
Świtało.

Luna odetchnęła cicho, stojąc oparta o drzewo i z zamyśleniem spoglądając przed siebie. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że całe odzienie ma mokre... podobnie musiało być z jej towarzyszami, choć ci zapewne już zdążyli się osuszyć w karczmie. Mimowolnie zadrżała, czując oraz bardziej dominujący chłód.
Burza umilkła.
Sprawa ze smokiem była załatwiona- wokoło wyczuwało się spokój i ciszę, pozbawioną jakiegokolwiek gniewu duchowego. To koniec tej przygody.

Nagle do uszu czarownicy doszły głosy przyjaciół, którzy wyszli na polanę przed karczmą. Uśmiechnęła się lekko, kręcąc głową... przed oczami stanęła jej cała ta barwna kompania.
Nie czekając dłużej, skierowała swe kroki w ich stronę. Trzeba im ogłosić pomyślną nowinę. *
Wszystko wraca do dawnego trybu życia... a może nie całkiem zwyczajnego? Bo coś przecież uległo zmianie...