Plany

Rathes Shilene

Planowanie często bywa zgubne, niemniej, nie sądzę, by nie było osoby, która planów nie miałaby żadnych. Jeśli nie tych większych, dalekosiężnych, tak odległych i przepełnionych nadzieją, że wręcz nierealnych, to pojawiają się wszak te malutkie, codzienne.
Plany. Próba przewidzenia, jak się potoczy, czy się sprawdzi… - zdarza Wam się?
Czy bywało tak, że zaplanowawszy sobie coś, konsekwentnie do zrealizowania tego dążyliście?
Ja stwierdzić mogę, jak na początek, bardzo subiektywnie: że planuję sporo. Z realizacją również dobrze jest, bo z moim uporem trudno zrezygnować w połowie. Nie ważne, czy świat uważa moje postępowanie za właściwe – zawsze liczy się przede wszystkim moje zdanie, moja ocena danego działania. Tej zasady trzymałam się zawsze. Czasami jednak pojawia się tylko chęć wyjaśnienia motywów – ale to już bajka inna. Zresztą, kto mnie zna, to wie. A Wy znacie mnie już. Nieco. A może nawet dość dobrze.

Hagrida Złotobrewa

Planowania od zawsze nienawidziłam, a jednak ciągle to robię. Zwykle z tych moich planów nic nie wynika, bo:
a) nie jestem w stanie ich wykonać
b) nie chce mi się
c) zapał szlag trafia zbyt szybko albo po prostu dochodzę do wniosku, że nie ma sensu
d) po prostu są nierealne.
Z akcentem na punkt d.
A planuję dlatego żeee...planuję, ot. I jestem naiwna.
;]

Rathes Shilene

A wiesz, Haguś, że te Twoje podpunkty powinny zostać zlikwidowane? Bo trzeba sobie niektóre nawyki wyrabiać, póki pora [odezwało się stare coś. Prawie jak moja babcia Razz

]
Czy to, że coś jest nierealne oznacza, że nie mamy próbować do tego dążyć? Przecież przeważnie to my sami ustalamy granicę między tym, co da, a czego nie da się zrobić. Wbrew pozorom w tej kwestii sporo zależy od nas.

Uwierz starej matce. Sprawdziła.

Hagrida Złotobrewa

Rath, mówisz, jakbyś mnie nie znała. Dawniej to i może planowałam, próbowałam, dążyłam i wypruwałam sobie żyły momentami, ale teraz to mi wsyćko zwisa i powiewa.
Nawet takie mniej ważne sprawy.

Rathes Shilene

Ale są sprawy, które nam zwisać powinny, tak samo jak i te, które nie mogą nagle stać się nie ważne. Bo gdy wszystko jest takie o, gdy nie ma czegoś, co jednak nie traci znaczenia, pusto się robi.

Może poteoretyzujemy trochę, bez odniesień, które same się cisną na usta? Bo wiesz... :]

Morgoth, Mściwojem zwany

planowanie jest głupie. nie ma co dumać i wymyślać, godzinami planować bo jak przyjdzie co do czego to i tak wszystko sie inaczej potoczy... po co martwić sie na zapas? lepiej wszystko puścić własnemu biegowi... samo wyjdzie. nie ma po co planować bo można dużo przeoczyć

Lunarie Srebrzystooka

Hmm... muszę przyznać się, że lubię planować. Planować sobie nawet największe głupoty, dotyczące codziennego życia... choć często i tak nic z tych zamiarów nie wychodzi, to daje mi swoistą pewność, poczucie panowania nad sytuacją (?) lub coś w tym stylu. Nigdy nie mówię nikomu o tych planach- ot, układam je sobie na szybko w głowie, nawet kilkakrotnie. Raczej nie włączam też w nie innych ludzi... nie lubię, gdy ktoś stara się zaplanować coś za nas, to perfidne i irytujące oraz przede wszystkim- niepożądane.

Chyba jestem urodzona do planowania, bo jakoś nie mogę się od tego powstrzymać Very Happy

mimo wszystko nie wybiegam zbyt daleko w przyszłość... nigdy nie wiadomo, co się wydarzy, a każdy dzień przynosi niespodzianki..

Zapamiętajcie raz na zawsze drogie dzieci:
"Ty masz plan, ale Luna ma lepszy. Ka-pe-wu?" Szatański śmiech

Morgoth, Mściwojem zwany

raczej nie zapamiętamy :] takie hasła to możesz do siostry Razz

Lunarie Srebrzystooka

elfka Ireth

Zgadzam się z Morgothem. Plany są do dÓpy. Ogólnie jestem dość roztrzepana i ten... ee... spontaniczna. Jeśli już coś planuję, to i tak nic z tego nie wychodzi, więc po co?
Plany ładniej zastąpić marzeniami i niech występują pod taką postacią.